1. A kto odejdzie, na zawsze będzie sam.

„Faktycznie. Jeśli chodzi o ciebie, to zaiste, zawsze mam wszystko w dupie.” Mówisz, a mnie zalewa krew. Czy właśnie w ten sposób zwracałaś się do mnie na samym początku istnienia naszego związku? Czy wypominaliśmy sobie, że mamy dla siebie tak mało czasu? Nie sądzę. „Mam cię dość. Wyjdź.” Patrzę ci prosto w oczy mimo że dostaję zimnej furii, a spokojny ton mojego głosu robi na tobie większe wrażenie, niż najbardziej agresywny krzyk. Wychodzisz, obracając się na pięcie i znikasz z mojego życia. Jestem pewien, że zrozumiałaś, że to nie były słowa rzucone na wiatr i naprawdę chcę, żebyś wyszła na zawsze.

Z perspektywy czasu wydaje mi się, że to jednak ja odszedłem od ciebie, choć to ty wyszłaś z mojego mieszkania. Wydałem polecenie, które wykonałaś bez zająknięcia, powodując tym samym lawinę nieuchronnych zdarzeń.

Zachowałaś się wtedy jak ktoś, kto z pełną świadomością, że zawinił, usiłuje zrzucić ciężar winy na drugą osobę. Twoją obroną jest atak. Przywykłem do tego typu reakcji, bo niemal za każdym razem, kiedy podejrzewałem cię o to, że zachowujesz się wobec mnie nie fair, słyszałem, że to na pewno ja mam kogoś na boku. Jak gdybyś mnie nie znała i nie miała świadomości, że jestem wierny. ZAWSZE. Ostrzegano mnie przed tobą. Mogłem się zastanowić, zanim wszedłem w labirynt kłamstw i oszczerstw, trzymając cię za rękę.
Czy naprawdę jestem skazany na bycie samemu do końca moich dni? 

I oto jestem. :) Powstało to wszystko w ciągu zaledwie kilku godzin, teraz tylko dopracowuję szczegóły, żeby móc opublikować... Najlepiej się czuję w tego typu narracji, a wszystko zaczęło się od opowiadania pt. Nasze mądre słowa.